Na haar studie bij Gerhard Richter en Klaus Rinke had Marianne Pohl aanvankelijk veel succes in de jaren 1970 en 1980. Haar strikt conceptuele en tegelijkertijd zeer persoonlijke onderzoeken naar de perceptie van architecturale ruimtes werden getoond in solo- en groepstentoonstellingen in heel Duitsland. Aan het begin van de jaren 1990 werd deze publieke aandacht vervangen door een interesse in kunstgeschiedenis. In het begin waren er tentoonstellings- en onderzoeksprojecten over de esthetische praktijk van vrouwelijke kunstenaars, later kwamen artistieke en kunsthistorische aspecten centraal te staan.

Het is de moeite waard om opnieuw aandacht te besteden aan de tekeningen, boeken en foto's op groot formaat van de kunstenares. In de jaren 1970 schakelde Marianne Pohl over van de illusionaire schilderkunst naar installaties in de ruimte, met de bedoeling om met haar kunst een directe relatie aan te gaan met de dingen en ruimtes om haar heen. Vandaag de dag, met de voortschrijdende virtualisering van ons dagelijks leven, zijn deze motieven voor ons begrijpelijker dan ooit.